2007’de başlayan birlikteliklerini Ruby Sparks adındaki tadı damağımızda kalan bir proje ile taçlandırmış Paul Dano – Zoe Kazan çifti bu sefer de senaryosunu birlikte adapte ettikleri bir Richard Ford romanıyla karşımıza çıkıyor. Ve üstelik kameranın arkasında bizzat Paul Dano yer almakta yeni maceralarında. Altmışlı yıllarda geçmekte olan hikâye, evlilikleri beklenmeyen bir sınava tabi tutulmuş Jeanette ile Jerry ve onları bu süreçte yakından gözlemleyen oğulları Joe’yu alıyor merkezine. Giderek kırılganlaşan bir bağın çözümünü, beraber büyüyen ama bambaşka insanlara dönüşen bir karı kocanın birbirine yabancılaştığı olağan ve çetrefilli süreçte evin oğlunun reaksiyonları üzerinden o tatlı rüyanın yıkılışının izliyoruz bir güzel. Tam anlamıyla banliyö olmasa da benzer bir yerleşik hayata ilgi duyan karakterleriyle bir parçası olmaya çalıştığımız aile kavramının içindeki devasa hüsranı inceliyor olsa gerek orijinal metin. Fakat Dano’nun yaptığı filmde tüm umutları karartan melankolinin içi pek doldurulmuyor. Filmin açıldığı, parodiden bozma mükemmel hayatın bir anda bozulması ve ardından gelen dağılmada meseleye hazırlıksız yakalanan 14 yaşındaki Joe’nun perspektifine indirgenmesi hoş detaylar. Hatta ondan her şeyi çabukça sindirmesini bekleyen ebeveynlerine karşı bencil olamayışı, yaşının getirdiği toylukla kolayca anlaşılır bir gelgit yaratarak bir nebze inanılabilirliğini artırıyor. Ancak tek bir göze filtrelenen bakış açısında evin annesi ile babasının eylemlerini anlamlandırmak oldukça güç. Zaten üzerinden defalarca geçilmiş bir manzaraya bakıyor Dano kamerasıyla. Biçimsel tercihlerinin tekdüzeliği sebebiyle de en azından iyi yazılmış bir katarsise ihtiyaç duyuyoruz. O ise bize Tennessee Williams’a özenerek kaleme alınmış, yetişkin demeye dilimizin varmadığı bir çift sunuyor. Ne güçlendirdiği kadını tanıyor, ne de ehlileştirdiği erkeği. Filmde bir nevi bu evliliğin çatırdamasına sebep olduğunu iddia edebileceğimiz yanan ormanlarla yapılan çiğ metafor kitaptan miras olduğu için pek sataşamasam da buradaki uygulamada, Dano’nun fazla güvendiği ifşa sahnesinin ne bir tesiri var ne de katkısı. Son çare oyunculara sarıldım, hiç çekinmeden kendi jenerasyonunun en iyileri arasında saydığımız Carey Mulligan ile Jake Gyllenhaal ikilisinde aradım teselliyi. Yalnız onların da ellerinde öyle bir materyal mevcut ki, canlandırması imkansıza benziyor. Hatta güdülerinin muhasebesini yapmakta zorlandığımız roller teslim edildiği için iki başarılı yıldızın da oyunları filme fazla geliyor. Gyllenhaal çıldırdıkça Wildlife’ın samimiyetsizliği resmiyete kavuşuyor, Mulligan buğulu buğulu baktıkça tamamen oyuncusunun getirdiği avantaja güvenen yönetmenin tatsız niyetleri gün yüzüne çıkıyor. Şık olabilmek için verilen mücadelede Wildlife’ın düştüğü durum acı kısacası. Kupkuru, duygusuz, yüzeysel bir uğultu olarak da özetlenebilir. Yine de Dano – Kazan ikilisinden umudu kesmiş değilim. Bu neler yapabildiklerini görmek ve işi öğrenmek adına bir deneyimmiş gibi muamele edip bir sonraki ortak çalışmalarını bekliyor olacağım. Belki Ruby Sparks’ın büyüsünü hatırlayıp kameranın önüne geçmeyi de akıl ederler.
Fesat Mukayese: Desperate Housewives > Wildlife
