Animasyonda yeni bir sayfa açtığı, epey zayıf geçen 2018 yarışında vazgeçilmez favori olduğu ve bundan sonraki çizgi roman uyarlamalarına da her açıdan öncülük edeceği iddia edilen Spider-Man: Into the Spider-Verse lacivertin her tonunda ürün veren Marvel’ın kağıt üzerindeki parlak fikirlerinden bir diğeri. Günün politik iklimine uygun olarak maskenin arkasında kim yer alırsa alsın ırk, cinsiyet, yaş fark etmeksizin herkes kahraman olabilir gibisinden pozitif bir mesaj veren yapım, kendi kendine bir alt janra dönüşmüş, günü kurtaran spandeksli şahısların öykülerine pek yeni diyemeyecek olsak da katmanlı bir macera hediye ediyor. İrili ufaklı pek çok gimmick üzerine inşa edilmiş 2018 model Spider-Man’in görsel tasarımı da çizgi roman gerçekliğini perdeye taşıyıp, gelenekselleşmiş çizgileri muhafaza eden cinsten. Kuşe kağıdından buram buram gelen mürekkep kokusu filmin de dört bir yanına yayılmış sanki. Bunun haricinde Peter Parker evreninin kendi içerisinde oluşturduğu matematiğe de bir hayli iklim. Sürekli tarihine referanslar vererek, Spider-Man özelinde salona teşrif etmiş izleyicisini avucunun içine alıyor. Her daim popüler kültürü en efektif biçimde kullanan bir çizgi karakter olmasının da farkındalığıyla, bugünün animasyonu olduğunun altını trap müziği bir araçtansa direkt tıkır tıkır çalışan makinenin dişlisi gibi stratejik bir konuma yerleştiriyor. Böylesine iyi tasarlanmış bu gişe canavarının arkasında da bilin bakalım kimler var? The Lego Movie’nin yaratıcıları Phil Lord (senarist) ve Christopher Miller (yapımcısı). Lego formatı ile Batman’i buluşturduklarında kafalarının içindeki şahane hayal dünyasını açık eden ikili, Spider-Man’de oyunun ölçeğini biraz daha büyütmüş. Burada her türlü Marvel filmine sıçrama yapabilecekleri bir miras yaratıyorlar çünkü. Ancak bu kadar övgünün üstüne biraz olmamış taraflarını da konuşmak gerek Spidey’nin. Bu tür yapımları benim gibi kötü adamın motivasyonları üzerinden değerlendirenler için yine koca bir hayal kırıklığı barındırıyor bünyesinde. Tokmak kafalı Kingpin’in aynı stüdyoda arka arkaya Killmonger ve Thanos’un tadına bakmışken epey hafif geldiğini itiraf etmem gerek. Ana karakterine biçtiği düştüm ama kalkacağım temalı asırlık martaval ise zaten her şeyi biliyorsunuz, niye en başından anlatayım ki diye hızlı hızlı geçiştirdiği özgeçmiş kısımlarından sonra bir bayağı tekerrürü, kamufle olmuş bir başka bayağı tekerrürle saklayınca epey sıradan kalıyor. Bir prototiple dalga geçerken başka bir şeyler vaat ediyor etmesine, ama Spider-Man: Into the Spider-Verse’ün dönüp dolaştığı yer yine o ezber ettiğimiz şablon oluyor. Sadece alışık olmadığımız bir görsel disiplinle türünün örneklerinden ayrılmak için üstün çaba sarf ediyor, o kadar. Neticede benim vardığım yer belli; son dekatın en zayıf animasyon yılını geçiriyoruz. En kilit yarışçımız bile kusuru bol Marvel filmleri arasında yerini almaya hazır, simli bir stüdyo artığı. Bize tek miras kalan Post Malone beyefendinin yeni şarkısı. Kalan oyalamalarının bundan beş sene sonra hatırlanacağından şüpheliyim.
Fesat Mukayese: The Amazing Spider-Man > Spider-Man: Into the Spider-Verse
