Netflix kitaplığının yeni üyeleri bir bir tüketilirken, yoğun bir döneme denk geldiği için pek ön plana çıkamayan The 40-Year-Old-Version, genç ve umut vaat eden hikâye anlatıcılarına gerekli imkanları tanımasa da komedi menşeli isimlere verdiği fırsatlarla mizahın vazgeçilmez adreslerinden birine dönüşen streaming platformunda yerini aldı. Gerçi projenin arkasında tam anlamıyla stand-up kültüründen gelen bir isim yok bu sefer. Radha Blank neredeyse tamamı otobiyografik eserinde, yıllarını New York’ta tiyatro yazarı olarak geçirmiş alter egosunun kırk yaşında kendine rap sanatçısı olarak yeni bir kariyer aramasını taşıyor ekrana. Annesini kaybettikten sonra büyük bir doruk noktasıyla açılan kariyerinin devamını getiremeyen, bir okulda drama kulübünün hocalığını yaparak geçimini sağlayan Radha, çocukluğundan kalma rap hevesini küllerinden doğurarak yeni bir sayfa açmaya çalışıyor. Ancak sil baştan öykülerin o iyimser, sen istersen olur tavrı yok The 40-Year-Old-Version’da. Siyah bir kadın olarak sektörde konumlandığı yerin, çok da hakim olmadığımız tiyatro çevrelerinde dönen türlü türlü ayrımcılığın izini sürerek kalkıştığı işin maddi manevi bedelleri olacağının da altını çizerek açıyor anlatısını. Yaşın ve bedenin cinsel hayatta bir son kullanma tarihi olarak işlev görmediğini, büyük şehirlerde sırf yarını görebilmek için ruhumuzu nasıl sattığımızı da kısa kısa iliştiriyor filmine. Yalnız siyah – beyaz formda çektiği, Sundance’ten yönetmen ödülüyle ayrılan ilk uzun metrajlısının özel olarak güçlü olduğu bir kategori bulmakta güçlük çektiğimi itiraf etmem gerek. Blank kamerasıyla yeni bir devrim yaratmadığı gibi cilalanmak isteyen senaryoyu da çoğu zaman yanlış oyuncularla buluşturmuş ne yazık ki. Bütçenin ne kadar kısıtlı olduğunu anlamakta güçlük çekmiyoruz yani. Ancak varlığından, daha doğrusu kapalı kapılar arasında nelerin döndüğünü tahmin etsek de pekemin olamadığımız bir endüstrinin kabuk bağlamış perspektiflerinden birinde besleniyor The 40-Year-Old-Version. Bu da Blank’in devamının mutlaka geleceğini düşündüğüm senarist/yönetmenlik kariyerinde sonraki durağıyla ilgili beni epey heyecanlandırıyor açıkçası. Belli ki kreatif özgürlüğün hayır deme yeti ve yetkisinden geçtiğinin farkındalığına varması bu filmi doğurmuş. Şimdi sıra o özgürlüğü bütün formlarında son damlasına kadar kullanmasında. Belki bu sefer yol arkadaşı Peter Kim’i seçmez ve eğlence sektöründeki kuir yöneticilerin baş kahramanı olduğu zorbalıklarda yeni bir patikaya yönelir.
