Birlikte – Together: Korkunun Adı Bağlılık

TOGETHER (Birlikte) | Yönetmen & Senaryo: Michael Shanks | Oyuncular: Dave Franco, Alison Brie, Damon Herriman, Mia Morrissey, Karl Richmond, Jack Kenny, Francesca Waters, Aljin Abella | Avustralya, ABD | 102′ | Korku, Romantik

Seksenli yıllarda David Cronenberg’in açtığı body horror patikasından yürüyen yapımlar son yıllarda yeniden gözde. Bu damar içinden çıkan en büyük iki örnek elbette Cannes’dan Altın Palmiye ile dönen Titane ve geçtiğimiz yıl Croisette’ten Oscar adaylıklarına uzanan The Substance. Gerçek hayatta da bir çift olan Alison Brie ve Dave Franco’nun başrollerini paylaştığı Together ise daha minör bir body horror örneği olarak bu kalabalıkta kendine bir yer açmaya çalışıyor. Şansını ilk olarak Sundance’te deneyen ve Türkiye’de “Birlikte” adıyla gösterime giren film, fazlasıyla birbirine bağımlı bir çifti alıyor merkezine. Tek başına karar vermekte zorlanan, birey olarak var olmakta güçlük çeken Millie ve Tim, şehirden kırsala taşınarak yeni bir hayata başlamadan önce bir veda partisi düzenliyor. Millie’nin bu partide yaptığı evlilik teklifi biraz havada kalınca ilişkilerindeki çatlaklar görünür hâle geliyor ve baş başa kalacakları yeni yuvalarında esas meselenin bu olacağını tahmin ediyoruz. Ancak hayatının yönünü kestiremeyen, büyümemiş bir erkeği sırtında taşımak zorunda kalan kadın klişesinden uzaklaşmaya çalışırken yaşadıkları bir kaza sonucunda yer altında mahsur kalan çiftin başına ardı ardına türlü gariplikler gelmeye başlıyor.

Popüler kültürde bir karşılığı olmasa da, Together’ı Brie ile Franco’nun gerçek hayattaki ilişkisi üzerinden pazarlamaya çalışan yapım, ikilinin kariyerlerindeki en cesur performanslara da alan açıyor. Son dönemde korku sinemasında bir trend hâline gelen biçimde, filmin arkasında eski bir YouTuber var. “timtimfed” kanalının kurucusu Michael Shanks’in yazıp yönettiği bu hikâye, bağlılık hakkında bir şeyler söyleme niyetinde. Aranmak ve aramak eylemlerinin getirisinden çok götürüsünü göz ardı eden, kim bilir çocukluktan kalma hangi travmaları bastırmış bireylerin adanma konusundaki endişelerine kaba bir çerçeve çizmeye çalışıyor Shanks. Tim’in evlilik teklifine hemen evet diyemeyişinin ardındaki gerekçeleri satır aralarında belli ettikten sonra da uzun süreli bir birlikteliği resmiyete dökmenin birey üzerinde yarattığı baskıyı farklı yollarla görünür kılmaya çalışıyor.

Franco’nun hayat verdiği, hiçbirimizin hayatında görmek istemeyeceği türden bir adam olan Tim’in, ilişkisindeki sorunlardan çok, ölmesi hâlinde sosyal medyasındaki son paylaşımıyla hatırlanacak olmasını dert etmesi, ardı arkası kesilmeyen bağlanma korkusu temsillerinin ilk durağı. Devamında ise body horror’ın prostetik makyaj ve pratik efekt destekli imkânlarını sonuna kadar kullanan film, karakterlerin birbirine dokunduğu anda tek vücuda dönüşmeye başladığı, hareket alanlarının daralıp birey olma haklarının ellerinden alındığı bir ilişkinin yarattığı kapan duygusunu giderek artırıyor. Shanks, tüm hikâyeyi erkeğin gözünden anlatmasına ve kadını dırdırcı, talepkâr, hatta yer yer klişe sınırlarını zorlayan bir tipleme olarak sunmasına rağmen, filmin en büyük başarısı seyirciyi Millie’nin safına çekebilmesinde saklı. O cinsiyetçi yapıyı görünür kılıyor ama hiçbir noktada meşrulaştırarak kabullenmiyor.

Korku sinemasının olmazsa olmazlarından ses tasarımını ustalıkla kullandığı için Together’ı, ticari endişesi yüksek bir tür filmi olarak bu dersten de başarıyla geçiyor sayabiliriz. Ancak görünürde işleyen tüm bu etmenlere rağmen, filmin gösterişli pek çok fikri var ve Shanks, hepsini kullanmadan hikâyeyi kapatmak istemiyor. Brie ile Franco bir an olsun nefeslenemiyor, yaşadıklarını idrak edecek bir alan bulamıyorlar. Shanks, bağlanma korkusuna işaret eden aklına gelen her metaforu senaryoya yedirmek için özel çaba sarf etmiş. Üstelik bu numaralar kolayca anlaşılır nitelikte olduğu hâlde, bir aksilik olur da gözden kaçırırsanız diye aynı damarı tekrar tekrar işleyerek meramını sürekli hatırlatıyor. Bu da filmi, cevaplanması gereken bir soru içermeyen bir bulmacaya dönüştürüyor. Bir izleyici olarak da bu türde önem taşıyan merak unsurunu, farkında olmadan tamamen devre dışı bırakıyoruz.

Together’ı içine düştüğü tekrar zincirinde katlanılabilir kılan unsurların başında teknik yetkinliği geliyor. Ama en çok da, bu bir çuval dolusu metaforu önümüze sererken kendini fazla zeki sanan bir tavra bürünmemiş olmasıyla kazanıyor bence. Sürprizleri bozmadan konuşamayacağım finaldeki espriyi ise biraz zorlama bulduğumu söylemem gerek. Hikâyesini bir türlü çözüme kavuşturamayan Remember Me’nin konuyu bir anda 11 Eylül’e bağlaması kadar yama durdu bu kapanış da. Filmin bizi yalnızlıkla yüzleştirme çabasını, “kendimiz” olmaktan bütünüyle çıktığımız bir yerde sonlandıracağını hissediyorsunuz zaten; ama son kare yine de ifade etmekte zorlandığım bir çiğlik taşıyor. Teslim olmaktan korkan tarafın sesini bırakıp, teslim olunanın görüntüsüyle devam etme fikri çok daha güçlü bir tezahürü hak ediyordu.