The Gilded Age (3. Sezon): Yaldızlıların Devri

THE GILDED AGE | Yaratıcı: Julian Fellowes | Oyuncular: Carrie Coon, Morgan Spector, Louisa Jacobson, Denée Benton, Taissa Farmiga, Harry Richardson, Blake Ritson, Simon Jones, Jack Gilpin, Cynthia Nixon, Christine Baranski, Ben Ahlers, Celia Keenan-Bolger, Debra Monk, Donna Murphy, Kristine Nielsen, Kelli O’Hara, Patrick Page, Taylor Richardson, Douglas Sills, John Douglas Thompson, Erin Wilhelmi, Kelley Curran, Sullivan Jones, Ben Lamb, Audra McDonald, Ashlie Atkinson, Claybourne Elder, Amy Forsyth, Bill Camp, Jordan Donica, Phylicia Rashad, Brian Stokes Mitchell, Andrea Martin, Hattie Morahan, Merritt Wever, LisaGay Hamilton, Dylan Baker | 53~69′ | HBO

Adını, ABD tarihinde 19. yüzyılın sonlarından 1900’lerin başına uzanan ve özellikle belli kesimlerdeki ekonomik büyümeyi işaret eden “Yaldızlı Çağ”dan alan The Gilded Age, Downton Abbey ile gönüllerimize taht kurmuş Julian Fellowes’un hünerli ellerinden çıkma. HBO’nun her yıl sessiz sedasız yayınladığı yapım, harikulade üçüncü sezonuyla yeni bir televizyon fenomenine dönüşmeden önce, soap opera kurallarını benimsemiş bir dönem dizisi olarak varlığını sürdürüyordu. Broadway sahnelerinin tozunu yutmuş deneyimli isimlerden kurulu oyuncu kadrosu, dizinin asıl albenisini oluşturuyor denilebilir. New York sosyetesini bu çok sevdiğimiz duayenlerle anlatmak The Gilded Age’in en büyük kozu zaten. Meşhur Vanderbilt ailesinin kurmaca karşılığı olan Russell hanesinin üyelerine empati duyabildiğimiz, yeni ile eski para arasındaki çekişmenin mizahi tarafına daha fazla eğilebildiğimiz ve New York sosyetesinin her üyesine eşit özen gösterebildiğimiz bir kıvam nihayet üçüncü sezonla birlikte tutturulmuş. Downton Abbey’den edindiği tecrübenin de katkısıyla Fellowes, tıpkı onu televizyon devleri arasına yazdıran Brit dizisinde olduğu gibi, ilk iki sezonda attığı sağlam temellerin meyvesini topluyor artık.

Bu sezonda neler olduğuna değinecek olursak… Bakmaya doyamadığımız Morgan Spector’ın canlandırdığı George Russell, maden işletmeciliğinden kazandığı serveti demiryolu inşasına yatırma peşinde. Hangi merdiveni nasıl tırmanacağını çok iyi bilen Bertha (Carrie Coon) ise master planını adım adım yürütüyor. Ailesinin dışarıdan nasıl göründüğünü her şeyden çok önemseyen Bertha’nın bu sezon odağında, kızı Gladys’in (Taissa Farmiga) cepleri boşalmış bir Dük’le yapacağı stratejik evlilik var. Sezon da bu baskılarla açılıyor. Öte yanda oğulları Larry (Harry Richardson), karşı kapı komşularının yeğeni Marian (Louisa Jacobson) ile yakınlaşmasını sürdürüyor. Marian’ın halaları Ada (Cynthia Nixon) ve Agnes (Christine Baranski) ise, kardeşler arasında el değiştiren mirasın yarattığı değişikliklere uyum sağlamaya çalışıyor. Ada, yeni eşini toprağa vermenin yasını tutarken; annesinin tüm parasını yitiren Oscar (Blake Ritson) kendi varoluş sancılarıyla baş başa kalıyor. Evin uşağı Jack (Ben Ahlers) ise bu yaldızlı çağın vazgeçilmez yükselme hikâyesini birebir yaşıyor. Madalyonun diğer tarafında da Peggy (Denée Benton), izdivaca dönüşebilecek bir birlikteliğin tohumlarını atıyor.

Katmanlarıyla büyüleyen kostümlerin cazibesine bu kez daha eğlenceli bir ton eklemiş Julian Fellowes. Üçüncü sezonla birlikte dizinin ritmini bulduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Hiçbir karakter ya da öykü fazlalık gibi hissettirmiyor. Önceki sezonlarda tarihte yaşananlara birebir bağlı kalmak senaryo yazımının önceliği gibiydi. Bu alışkanlık tamamen terk edilmese de artık hikâyede oyalanma hissi yok. Fellowes, bu defa kuir bir kimlikle de çok daha iyi başa çıkıyor. Dizinin geçtiği zaman gereği ölçeği evin sınırlarını aşamasa da, tüm renkleriyle bu farkındalığı hissettirdiği çatışma sahnesi muntazam. Biten evliliklerin ardından bu varlıklı ailelerin kadın tarafını dışlaması ya da yuvalar yıkıldığında “diğer kadın”ın dedikodularla alaşağı edilmesi gibi örneklerin neden işlendiğini finalde net biçimde görüyoruz. Gladys’in mantık evliliği de bu çizgide; seyirciden destek toplayamasa da, Dük’ün kız kardeşiyle Gladys arasında kurulan çekişmede mizahi tonu ustalıkla ayarlayarak gönlümüzü kazanıyor. Ardından Bertha ile George’un nihai akıbetine doğru dümen kırıyor ve sezonu güçlü bir kapanışa taşıyor. Yani duyduğumuz ve gördüğümüz her şeyin ehemmiyet taşıdığı, bütün olarak iyi tasarlanmış bir sezon geçirdi The Gilded Age.

Elbette, yüzyılı aşkın bir farkla inandırıcılıktan uzak kimi olaylara tanık olmak mümkün. Gururun, paranın yarattığı rüzgârın ve hırsın yön verdiği bir dönemde öncelikler bambaşka. Servetler bir günde yok olabiliyor, ertesi gün gelen ani bir ölümle geri kazanılabiliyor. Tüm sosyete bağlarınız, ana kraliçenin tek hamlesiyle acımasızca silinebiliyor. Büyük bir aşk, tek bir yanlış anlaşılmanın kurbanı olabiliyor. Kısacası, pembe dizilerin doğasındaki o trajik dönüşler The Gilded Age’de hâlâ varlığını sürdürüyor. Fark şu ki, dizinin oturmuş dili ve oyuncu kadrosunun ahengi, bu “Yalan Rüzgârı” kokusunu ya bastırıyor ya da duymamazlıktan gelmenize yardımcı oluyor. Hatta tüm hünerleriyle bu melodrama öykünen tempoyu artık bağımlılık yaratıcı bir forma getirdiğini de söyleyebilirim.

HBO dizileri için ayrı bir parantez açmak gerek; sosyal medyanın desteğini alan yapımlarının, dış dünyadan gelen tepkilere fazlaca kulak vermesi kimi zaman onları zedeleyebiliyor. The Gilded Age’in etkisi bu sezon belirgin biçimde büyüse de, bugüne dek gördüğü sınırlı ilgiyi bahane ederek olduğu şeyi değiştirmeye hiç yeltenmedi. “Clock Twink”ten Phylicia Rashad’ı haşlayan Audra McDonald’a uzanan bu sezon, dördüncüye çok daha zengin bir malzemeyle ilerliyor. Dilerim Vanderbilt soyu tükenene kadar bu pembe dizi normlarındaki yolculuk sürer. Carrie Coon döktürdükçe biz onun üstüne Emmy fırlatılması için dileniriz; Morgan Spector da tanıtımlar için yıllarca harika pozlar vermeye devam eder. Tek temennim bu.