Kamera arkasından Jason Reitman, Lake Bell, Marielle Heller, Karyn Kusama, Gillian Robespierre gibi bağımsız sinemanın önde gelen yönetmenlerinin geçtiği Casual, Hulu’nun ilk orijinal dizilerinden biri olarak çıktığı yolda nihayete ulaştı. Modern kadın erkek ilişkileriyle alakalı olarak kimi zaman yerinde, kimi zaman distopik (!) gözlemler yapsa da düşe kalka sürdürdüğü dört sezonluk yolculuğunda en azından havada kalmış bir çıkıntısı yok diyerek avutuyorum kendimi. Fakat aceleye getirdiklerinin sayısı oldukça fazla. Alex’in kadınlarla doldurduğu hatıra mezarlığında duygusal anlamda en uzakta kaldığına kapılması mı dersiniz, Leon’dan üç bölüme sığdırılmış 180 derecelik karakter turu mu yoksa her daim dizinin stepnesi gibi muamele ettiğim Laura’dan tüm inandırıcılığı tek kalemde silen gelgitler mi? Kabul etmemiz gerek, sırf hayatımıza giren aplikasyonlar, modern tanışma yöntemleri ve çağdaş dünyanın ilişkilerimiz üzerindeki etkileri adına haddinden fazla sahih tespitler yapabildiği için alıştık Casual’a. Adının getirdiği “gündelik” his ile kalabalıklar içerisindeki yalnızlığımıza dair bir ileri, bir geri yapmaktan fazlasını beceremedi aslında. Ama bir taraftan da diyorum ki, bu yeni nesil You’re the Worst, BoJack Horseman misali projeler “şu an”ın bireylerin içinde yarattığı boşlukla alakalı bazen doğru, bazen ise arpaladı diyebilecek kadar absürt resimler çizebiliyor, ne güzel. Çünkü artık dünya yeteri kadar toz pembe değil. Tüm siyaset sahnesini, dünya ilerledikçe artan faşizmi, maddi manevi yükümlülüklerimizi bir kenara bıraktım internetin bizleri içine attığı çukurda fiziksel ve mental olarak öyle büyük kısıtlamalara maruz kalıyoruz ki biz olmaktan çıkıp, çizilen bir modele benzemek için mesai harcıyoruz hep birlikte. Casual sadece bunun yarattığı baskıyla ilgileniyor diye ısrar edilemez. Görüş alanı daha geniş bir mevkiden göz gezdiriyor bugüne. Diyor ki bizi bu hâle toplum, toplumu da bu hâle her şeye kolayca ulaşabilme lüksümüz getirdi. Yalnız işte bu arnavut kaldırımlarına topuklarımız takıla takıla servis ettiği öğretisinde komedi kısmı zayıf kalmasın diye yaptığı şaklabanlıklarla bir türlü yıldızımız barışmadı. Michaela Watkins ile Tommy Dewey’nin ikna ettiği kardeş ilişkisini paylaşımcı ensest bir noktaya çekmekten tutun da Tara Lynne Barr’ın kendi kimliğini keşfetme yolculuğunda tek dert sahibi oymuş gibi davranmasına kadar şikayetçi olduğum pek çok nokta var. Ve tüm bunların sorumlusu olarak gösterilen ebeveynlere yaptıkları ucuz veda… Her fırsatta mizahın kapısını çalıp, en çok espri sağılacak yerde frene basmak bugüne kadar işlediği tek değil ama en büyük suç. Neyse ne artık. Herkes safını aldı, giden gitti, eşyalar toparlandı. Şimdi neler olduğunu bilmediğimiz bir gelecekte sıradan ızdıraplarını çekmeye devam ediyor Alex’i, Laura’sı, Valerie’si. Biraz olsun aklımız kaldı mı, özler miyiz derseniz cevap net: Kim ölmüş?
MVP: Tommy Dewey (Alex)
