| C+ |

Captain America övgülere boğulup X-Men yerin dibine batırıldığından Avengers ekibinin berbat filmiyle olan randevum sonrası mutantlarla görüşmeyi bir başka bahara ertelemiştim. Fakat dayanamadım ve ayaklarım beni sinema salonuna sürükledi. Beklentim Captain America’nın zeka pırıltısı taşımayan mizahından da beter bir enkaz iken karşıma alıştığımız süper kahraman filmlerine yüzünü dönmüş, serinin önceki filmleri kadar ışıltılı olmayan, karakterlerini tanıtıp klasik mücadele sahnesinde de elinden geleni yapan bir şey çıktı. X-Men: Apocalypse, bir önceki filmin leziz hikayesine sahip değil ne yazık ki. En kaypak politikacılara taş çıkartacak kadar çok taraf değiştiren Magneto’nun erken gelen orta yaş krizi, Profesör Xavier’ın 80’li yıllarda artan uyuşturucu kullanımına ayak uydurup Polyannacılığa soyunması, Beast’in kendini alkole vurmaktansa laboratuvarlara tıkadığı, Jennifer Lawrence’ın ise bu çalı süpürgesine benzeyen saçla bile alayınızdan güzelim diye dünyanın etrafında dönüp insanlığı kurtarırken “Aman canım o kadar da abartmayın.” tavırlarıyla mütevazılıktan öldüğü bir film. Sıkıntısı var mı? Evet, çok klişe. Ama onun haricinde eğlendim, dikkatim dağılmadı, yeni karakterlere uygun görülen genç oyuncuları çok sevdiğim için salondan biraz mutlu bile ayrıldım denebilir. Gönül isterdi ki Oscar Isaac’i de o korkunç prostetik makyajın altında tanıyabilelim. Lâkin franchise parası yemek için ille de JLaw gibi anadan üryan bedeni maviye boyatmak gerekmiyor. Varsın Oscar Isaac de böyle zengin olsun. Şimdi bize Tye Sheridan’la Sophie Turner’ın yeni favori çiftimiz oluşunu ve Hugh Jackman’ın da yaşına bakmadan Sansa’ya sarkıntılık ettiğini izlemek düşer.